Zaangażuj domowników
Jeżeli nie lubimy sprzątać, a naszego partnera dręczy ten sam problem, to warto wspólnie go rozwiązać. Nasz dom w końcu nas reprezentuje przed innymi ludźmi, a nie chcielibyśmy wypaść na osoby niechlujne i niezdolne do zadbania nawet o swoją własność. Utrzymywanie porządku to ostatecznie obowiązek, chociaż tego nienawidzimy. Dobrym pomysłem będzie rozdział miejsc do sprzątania ? w ten sposób skrócimy czas pracy. My zajmujemy się parterem, a ukochany piętrem czy na przykład podział na kuchnię i łazienki oraz salon i inne pomieszczenia to jedynie kwestia tego, jak się umówimy. Ważne jest to, aby dokładnie nakreślić zadania. Inna propozycja to zmienianie się co tydzień ? pierwsza i trzecia sobota miesiąca przypada nam, a drugą i czwartą zostawiamy dla sympatii. W ten sposób zyskujemy dwa tygodnie wolne od nielubianej czynności, co sprawia, że trudniej jest przekonać siebie i współlokatora do tego, aby zignorować mycie i odkurzanie oraz inne czynności związane ze sprzątaniem.
Długa historia dywanu
Perskie dywany z włosiem zachowane do dnia dzisiejszego pochodzą z okresu po XVI wieku3, jednak sztuka tkania dywanów w Persji jest znacznie starsza4. Perskie dywany sprzed XVI wieku opisywane były w literaturze i dokumentach historycznych4.
Ksenofont wspomina luksusowe dywany wytwarzane przez Medów4. Zachowane przekazy z podbojów Aleksandra Macedońskiego wspominają, że władca miał znaleźć dywan w grobowcu Cyrusa II Wielkiego4.
Cesarz wschodniorzymski Herakliusz, panujący w latach 610?641, miał zabrać dywan pokaźnych rozmiarów z pałacu Sasanidów po zajęciu Dastjerdu w 628 roku5. Bogato zdobiony dywan z Baharestanu padł łupem Arabów po zdobyciu Ktezyfonu w 637 roku5. O sztuce tkania dywanów w Persji i zręczności tamtejszych rzemieślników pisał chiński podróżnik Xuanzang5. W okresie panowania Umajjadów (661?750) i Abbasydów (750?1258) dywany perskie zdobiły pałace władców Wielkiego Kalifatu Islamskiego5. W okresie panowania Seldżukidów sztuka tkania dywanów rozwinęła się dalej wraz z szerszym zastosowaniem przez tkaczki węzłów typu giordi (tureckich)5. Rzemiosło rozwijało się również pod panowaniem Timurydów (1370?1526) po wprowadzaniu subsydiowania produkcji.
Rozkwit sztuki tkania dywanów przypada jednak na okres panowania Safawidów (1501?1736)6, kiedy dwór królewski zaangażował się w równoczesne wsparcie handlu, rzemiosła i sztuki5. Powstały warsztaty produkujące dywany wyłącznie na zamówienia królewskie. Z nomadycznego rzemiosła zaczął powstawać przemysł, a dywany eksportowano do Indii, Indii Wschodnich, Imperium osmańskiego i do wielu państw Europy3. Szachowie Tahmasp I i Abbas I Wielki obdarowywali dywanami zagranicznych władców i dygnitarzy5. Z tego okresu znanych jest około 1500 dywanów lub ich fragmentów7.
Przemysł dywanowy, jak i cała gospodarka, ucierpiał w okresie 50-letniej walki o władzę pomiędzy Kadżarami i Zandami3. Jego ponowny rozkwit przypada na okres panowania Kadżarów (1794?1925), kiedy władcy zajęli się aktywną promocją dywanów w Europie8. Szach Naser ad-Din Szah Kadżar (1848?1896) prezentował dywany brytyjskiej królowej Wiktorii i na wystawie światowej w Wiedniu w 1873 roku8. W XIX wieku coraz więcej zagranicznych inwestorów angażowało się w masową produkcję dywanów w Iranie, budując manufaktury w Meszhedzie, Tebrizie, Kermanie i Soltanabadzie8. By zapewnić żywe kolory, preferowane przez odbiorców europejskich, zaczęto w produkcji dywanów stosować syntetyczne barwniki anilinowe, co pogorszyło jakość i trwałość wyrobów8. Proces ten został przyhamowany przez Rezę Pahlawiego, za którego panowania rząd wspierał rozwój tradycyjnego wytwórstwa8. Wraz z umacnianiem się zagranicznej klasy średniej i rosnącym popytem na perskie dywany, władze Iranu wsparły eksport wprowadzając przyjazne regulacje8.
Po rewolucji w 1979 roku irański przemysł dywanowy zaczął upadać, zarówno wskutek prowadzonych wojen, jak i trzynastoletniego embarga nałożonego przez Stany Zjednoczone. Udział Iranu w zachodnim rynku dywanowym spadł z 40% w 1980 roku do 16% w 1985 roku, a miejsce producentów irańskich zajęli chińscy9. Dawnej pozycji na rynku nie udało się odzyskać nawet po zdjęciu embarga, ponieważ wyroby chińskie są bardziej konkurencyjne cenowo.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Dywan_perski#Historia
Odśnieżanie parkingów
Parkingi to miejsca, które szczególnie dla kierowców powinny być bezpieczne. Raz, że to tam zostawiają swoje auto, często takie, które jest owocem ich bardzo ciężkiej pracy, licznych poświęceń i oddania. Często, taki pojazd to staranie kilku lat pracy, chcą więc, by parking, na którym ono stoi był szczególnie bezpiecznym i pewnym miejscem dla takiego auta. Jednak, chodzi nie tylko o bezpieczeństwo w zakresie kradzieży czy wandalizmu. Oczywiście, kradzież czy zniszczenie są największymi nieszczęściami, ale niestety nie jedynymi. Ważne jest również, żeby parking był po prostu czysty. Wszelkie zanieczyszczenia na parkingu odbijają się na samochodzie. Jeżeli są tam potłuczone butelki, po rozrzucane szkło, to jest bardzo duża szansa, że taki odłamek szkła przebije oponę i sprawi, że auto nie będzie się już do niczego nadawało, już nie będzie do niczego przydatne, ponieważ będzie nieruchome. Naturalnie, wymiana opony załatwi sprawę, ale jest to dodatkowy obowiązek i dodatkowa czynność. Podobnie jest z pogniecionymi puszkami, które również mają ostre krawędzie. Z nimi wiąże się podobne ryzyko. Dlatego właśnie tak ważne jest sprzątanie parkingów i dbanie o ich czystość i porządek.